مجله پزشکی بالینی ابن سینا
سال نهم شماره 3 (پیاپی 25، پائیز 1381)

به منظور ارتقاء سطح سلامت مادران و کودکان، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر تجویز اکسیژن به مادر در مرحله دوم زایمان بر روی گازهای خون بند ناف در بیمارستان فاطمیه همدان انجام شده است.
این مطالعه بر روی 160 نفر زن باردار که جهت زایمان مهبلی در سال 75 به این بیمارستان مراجعه کرده بودند صورت گرفت، این تعداد به طور تصادفی به دو گروه درمان و کنترل تقسیم شدند. به افراد گروه درمان (80 نفر) 10 لیتر اکسیژن در دقیقه به وسیله ماسک ساده صورت از ابتدای مرحله دوم تجویز شد و افراد گروه کنترل (80 نفر) فقط تحت نظر گرفته شدند. بعد از تولد نوزاد، نمونه خون شریانی و وریدی به طور جداگانه گرفته شد و گازهای خونی آنها تعیین گردید. نمره آپگار نوزاد، مدت زمان تجویز اکسیژن و زمان مرحله دوم زایمان نیز ثبت گردید.
در نتایج حاصله در گروه درمان، در آزمایش خون بند ناف، میانگین 25/7=pHa و دامنه (38/7-06/7) و 06/0=SD، 31/7=pHv و دامنه (45/7-13/7) و 05/0=SD و در گروه کنترل میزان میانگین 28/7=pHa و دامنه (96/7-08/7) و 13/0=SD، 31/7=pHv و دامنه (44/7-02/7) و 08/0=SD بدست آمد. علیرغم آنکه در مقایسه گازهای خونی بند ناف بین دو گروه تفاوت آماری وجود نداشت (1/0P>)، اما ارتباط قوی معکوسی بین pH شریان نافی و مدت زمان تجویز اکسیژن مشاهده گردید (5/0- =r و 001/0P<).
نتیجه نهایی اینکه در حقیقت تجویز اکسیژن در مرحله دوم زایمان در صورت عدم یافته بالینی دال بر در معرض خطر بودن مادر و جنین تاثیری روی گازهای خون بند ناف ندارد و حتی اگر اکسیژن به مدتهای طولانی تجویز شود می تواند باعث افت pH شریانی گردد.

یکی از جالبترین پیشرفتهای پزشکی، کشف رسپتورهای اپیوئیدی و فارماکولوژی آنهاست. بی دردی منطقه ای (رژیونال) پس از تزریق مواد مخدر به داخل فضای اپی دورال یا ساب آراکنوئید حاصل می شود که نسبت به بی حسی موضعی یا سیستمیک، عوارض کمتری داشته و بی دردی شدید و طولانی ایجاد می کند. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه اثرات بیحسی داخل نخاعی مپریدین با لیدوکائین 5% جهت عمل TURP می باشد.
این تحقیق به صورت کارآزمائی بالینی دوسوکور تصادفی شده شاهددار بود(Double blind randomized controlled clinical trial) که در بیمارستان اکباتان دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام شد. تعداد 60 بیمار با ASA I-III به طور تصادفی به دو گروه مپریدین (30 نفر) و گروه لیدوکائین (30 نفر) تقسیم شدند. 30 دقیقه قبل از انجام بی حسی به بیماران 500 میلی لیتر سرم رینگر تزریق گردید و سپس به بیماران گروه مپریدین mg/kg1 از دارو تا حجمcc 2 و در گروه لیدوکائین mg 100 لیدوکائین 5% به صورت داخل نخاعی تزریق شد. بی حسی در فضای L3 – L4 با سوزن شماره 23 مخصوص بی حسی نخاعی درحالی که بیمار نشسته بود، انجام شد و بلافاصله بیمار در وضعیت سوپاین قرار گرفت.
زمان شروع بلوک حسی برای لیدوکائین 99/3 دقیقه و برای گروه مپریدین 5 دقیقه بود. کنترل سطح بی حسی مپریدین آسانتر و مطمئن تر از لیدوکائین بود. بلوک حرکتی در7 بیماراز گروه مپریدین وجود نداشت، درحالی که 28 بیمار در گروه لیدوکائین دچار بلوک حرکتی شده بودند. طول مدت بی دردی پس از عمل 354 دقیقه در گروه لیدوکائین و 662 دقیقه در گروه مپریدین بود. فشار خون و ضربان قلب به طور چشمگیر تغییر نکرد و اختلاف معنی داری بین مپریدین و لیدوکائین، در این مورد وجود نداشت. عوارضی نظیر تهوع و استفراغ در هر دو گروه یکسان بودند، ولی خارش تنها در بیمارانی که مپریدین گرفته بودند مشاهده شد و خواب آلودکی حین عمل در بیمارانی که مپریدین دریافت کرده بودند بیشتر از آنهایی بود که لیدوکائین گرفته بودند و هیچیک از بیمارانی که مپریدین گرفته بودند لرز پس از عمل نداشتند.
بنابراین برطبق نتایج حاصل از این مطالعه می توان گفت که کاربرد مپریدین به عنوان داروی مخدر و بیحس کننده در اینگونه اعمال جراحی بر لیدوکائین ارجحیت دارد.

یافتن عوامل خطر ساز و پیش بینی کننده عوارض بیماری کاوازاکی، بخصوص عوارض قلبی عروقی آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این راستا، تحقیقات مختلفی به منظور تعیین آن دسته از عوامل خطرساز آزمایشگاهی یا بالینی که با میزان بروز عوارض ارتباط دارند، انجام پذیرفته است. این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین تغییرات شاخص های فاز حاد التهاب با عوارض قلبی در مبتلایان به بیماری کاوازاکی در شیراز انجام گرفت.
اطلاعات مربوط به شاخص های فاز حاد التهاب شامل سرعت رسوب گلبول های قرمزErythrocyte Sedimentation Rate ESR))، (CRP)C-Reactive Protein، تعداد پلاکتها و گلبولهای سفید خون با عوارض قلبی عروقی در52 بیمار مبتلا به کاوازاکی بصورت گذشته نگرمورد بررسی قرار گرفت و رابطه میزان ثبت شده این شاخص های التهاب با نتایج غیر طبیعی در اکوکاردیوگرافی به کمک آزمونهای آماری بررسی شد.
از مجموع بیماران، 13 بیمار دچار انواع عوارض قلبی تشخیص داده شدند. اما بین میزان ESR، CRP، پلاکت و گلبولهای سفید خون در افراد دچار عوارض مذکور و افراد فاقد این عوارض، ارتباط معنی داری مشاهده نشد (P>0.05).
نتیجه نهائی اینکه شدت تغییرات شاخص های التهابی نمی توانند پیش گوئی کننده میزان احتمال بروز عوارض قلبی عروقی در بیماران دچار کاوازاکی باشند.

بیماری سل یکی از بیماری های کهنه و قدیمی بشر است که علی رغم کشف عامل آن و تهیه واکسن و داروهای موثری چون ایزونیازید، ریفامپین و غیره هنوز یکی از معضلات بهداشتی است. در این مطالعه فعالیت ضدمیکروبی عصاره کلروفرمی سیر (آلیسین) بر روی سویه های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مورد بررسی قرار گرفت.
به همین منظور از سویه استاندارد H37RV و جدایه های بیماران ریوی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات سل و بیماری های ریوی مسیح دانشوری تهران (سویه حساس به چهار دارو- سویه مقاوم به چهار دارو- سویه مقاوم به دو دارو و سویه مقاوم به یک دارو) استفاده شد. فعالیت ضد میکروبی در شرایط آزمایشگاهی به روش بررسی حداقل غلظت بازدارندگی عصاره کلروفرمی سیر بر روی مایکوباکتریوم های مورد آزمایش سنجیده شد.
نتایج حاکی از آن بود که رقت 1:128 یا غلظت 1 mg/ml عصاره کلروفرمی سیر در محیط میدل بروک 7H10 آگار از رشد جدایه های مورد آزمایش و سویه استاندارد جلوگیری می کند.
نتیجه نهائی اینکه عصاره کلروفرمی سیر بر روی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس اثر مهاری دارد. بدیهی است با توجه به روند روزافزون مقاومت دارویی و ایجاد سویه های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس مقاوم به دارو پیدایش داروی جدید ضد سل، می تواند گامی مثبت در جهت مهار این بیماری باشد که مستلزم تحقیقات بیشتر در شرایط invivo است..

تعیین معیار یکسان و مورد توافق همگان برای تشخیص دیابت همواره مورد بحث متخصصان بوده است. امکان استفاده از قند ناشتا به جای آزمون تحمل گلوکز با توجه به هزینه کم و سادگی کار، یکی از شاخص های مورد توجه محققان بوده است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج اندازه گیری قند خون ناشتا، برای تشخیص دیابت با استفاده از شاخص انجمن دیابت امریکا (ADA) با نتایح قند خون دو ساعته با معیار سازمان بهداشت جهانی (WHO) است.
این مطالعه به صورت گذشته نگر، روی نتایج حاصل از آزمون تحمل گلوکز انجام شده در 2033 نفر از افراد بالای 30 سال که بطور تصادفی چند مرحله ای در اسلام شهر انتخاب شده بودند، صورت گرفت. افراد مورد بررسی شامل 835 (41 درصد) مرد و 1198 (59 درصد) زن بودند. در ابتدا قند خون ناشتا و دو ساعت پس از مصرف 75 گرم گلوکز اندازه گیری شد و با استفاده از معیار WHO افراد دیابتی مشخص شدند و سپس معیار ADA مورد استفاده قرار گرفت و نتایج این دو معیار با یکدیگر مقایسه شدند.
از مجموع 2033 نفر، 150 نفر (4/7 درصد) براساس قند دو ساعته مساوی و بالاتر از 200 میلی گرم در دسی لیتر دیابتی بودند و 119 نفر (9/5 درصد) براساس قند ناشتای مساوی و بالاتر از 126 میلی گرم در دسی لیتر دیابتی تشخیص داده شدند. از مجموع 119 بیمار با قند ناشتای مختل (IFG) که شامل افراد با قند ناشتای 125-110 میلی گرم در دسی لیتر می باشد 5/39 درصد تحمل گلوکز طبیعی داشتند، 3/40 درصد دارای IGT و 2/20 درصد دیابتی بودند. از مجموع 1795 نمونه ای که با معیار ADA سالم شناخته شدند، 24 نفر دیابتی و 198 نفر مبتلا به IGT بودند.
این مطالعه نشان می دهد که با استفاده از معیار جدید ADA تعدادی از افراد دیابتی و اکثر افراد مبتلا به IGT شناخته نمی شوند. با توجه به یافته های بررسی تشخیص دیابت با معیار کنونی ADA براساس قند ناشتا ناکافی است و استفاده از آزمون تحمل گلوکز (GTT) مورد نیاز می باشد.

هم اکنون در جامعه ما تصویر روشنی از میزان کاربرد صحیح داروهای استنشاقی که از داروهای اصلی در درمان بیماری های مزمن تنفسی به شمار می روند وجود ندارد. توجه به این نکته که این دسته داروئی، خط اول درمانی را در رفع حملات مرگبار انسداد حاد مجاری تنفسی به خود اختصاص داده اند اهمیت موضوع را نمایان تر می سازد. ضمنا نتیجه چند بررسی مشابه در کشورهای صنعتی، میزان کاربرد صحیح اینگونه داروها را کمتراز 50 درصد نشان داده اند. بنابراین لزوم انجام چنین مطالعه ای در جامعه ما با شرایط اقتصادی و فرهنگی متفاوت، ضروری به نظر می رسید. بهمین منظور این مطالعه باهدف تعیین میزان کاربرد صحیح انواع اسپری در مبتلایان به بیماری های انسدادی ریه در بیمارستان اکباتان همدان انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی- مقطعی، بر روی 246 بیمار مبتلا به انواع بیماری های مزمن تنفسی که تحت درمان با یک یا ترکیبی از چند داروی استنشاقی بودند صورت گرفت ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بود که پس از اخذ شرح حال، از بیمار درخواست می شد داروی استنشاقی را استفاده نماید. مشاهدات توسط پزشک ثبت می شد و در پایان به بیمار نحوه صحیح کاربرد دارو آموزش داده می شد.
نتایج بررسی، نشان داد که 2/97 درصد بیماران مورد بررسی، دارو را به طور نادرست و تنها 8/2 درصد افراد مورد بررسی اسپری را به طور صحیح استفاده می کرده اند که از میان آنان 1/57 درصد در گروه سنی بالای 61 سال و 4/71 درصد مرد، و بقیه زن بوده اند. 1/57 درصد شغل آزاد داشتند و 7/85 درصد این افراد از اسپری سالبوتامول به تنهایی استفاده کرده اند. در 7/85 درصد افرادی که اسپری را به طور صحیح استفاده می کرده اند فرد آموزش دهنده پزشک بوده است.
نتایج این مطالعه نشان می دهد درصد افرادی که در مطالعه حاضر دارو را به طور صحیح استفاده کرده اند در مقایسه با نتایج بررسی های مشابه در کشورهای صنعتی به طور چشمگیری پائین تر می باشد. لذا پیشنهاد می شود نحوه صحیح کاربرد دارو، قبل و حین مصرف اسپری به طور مستمر به بیماران آموزش داده شود.

حشره کشهای ارگانوفسفات گروه انتخابی درمیان حشره کشها دردنیای صنعتی امروز می باشند و شایعترین عوامل مسمومیت رادربین حشره کشها به خود اختصاص میدهند. این سموم به دلیل مهار آنزیم استیل کولین استراز به خصوص درسیناپس های اعصاب پاراسمپاتیک باعث بروزعلائم موسکارینی وبا اثر برروی اعصاب سوماتیک باعث بروز علائم نیکوتینی میشوند، بعلاوه سیستم عصبی مرکزی نیز ممکن است درگیر شود. دردرمان دارویی مسمومین با ارگانوفسفره استفاده از آتروپین و یکی از انواع اکسیم ها توصیه شده است و به خصوص اگر علائم نیکوتینی ظاهر شده باشد دادن اکسیمها ضروری میباشد. دراین مطالعه به مقایسه اثرات آتروپین به تنهایی وآتروپین+اکسیم دربیمارانی که در آنها تنها علائم موسکارینی ظاهر گردیده پرداخته شده است.
در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی دو سوکور تصادفی شده میباشد تعداد140بیمار مسموم که به مرکز آموزشی درمانی سینا همدان مراجعه کرده و تنها درآنها علائم موسکارینی ظاهرگردیده بود به دو گروه تقسیم شدند و تحت دو درمان ذکر شده قرار گرفتند.
نتایج درمان در این مطالعه به سه گروه بهبودی کامل، بهبودی با عارضه ومرگ تقسیم شده و در موارد بهبودی کامل در درمان تک دارویی و دو دارویی به ترتیب 9/95% و9/87% در موارد بهبودی با عارضه (عفونت های تنفسی) به ترتیب 1/4 %و6/7%و در موارد فوت در درمان تک دارویی ودو دارویی به ترتیب صفر و 5/4% را به خود اختصاص دادند.
محاسبات و آزمونهای آماری با p-value>0.05 تفاوت معنی داری را بین این دو روش درمانی نشان نداد.

اختلاف طول دو اندام تحتانی (Anisomelia) یک مساله شایع ارتوپدی است که می تواند بدلیل کاهش میزان رشد در یک اندام و یا افزایش میزان رشد در اندام دیگر بروز نماید. هدف این مطالعه ارزیابی نتایج عمل جراحی طویل کردن اندام تحتانی در 21 بیمار مبتلا به نابرابری طول اندام تحتانی می باشد.
در این مطالعه توصیفی مقطعی، کلیه بیماران مبتلا به نابرابری طول اندام تحتانی که در طی سالهای 78-1366 در بیمارستانهای شهر همدان، بستری و تحت عمل جراحی طویل کردن اندام تحتانی قرار گرفته اند، مورد بررسی قرار گرفته است. داده های اولیه بر اساس پرونده های بیمارستانی بیماران ثبت گردید. سپس جهت تکمیل اطلاعات مورد نیاز با مراجعه به پرونده های پیگیری بیماران در مراکز خصوصی و نیز مراجعه به خود بیماران و انجام معاینات مورد نیاز اطلاعات تکمیلی بدست آمد، در نهایت نتایج به کمک روش های آماری توصیفی بیان شده و سپس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
میانگین سنی بیماران مورد بررسی 9/4 6/16 سال بود. بیشترین فراوانی سنی در بین بیماران گروه سنی 15-13 سال با 8 نفر بود. 19 نفر از بیماران تحت عمل طویل سازی ساق پا قرار گرفته بودند، 15نفر از بیماران توانسته بودند پس از عمل جراحی افزایش طولی به میزان 55-30 میلی متر در اندام مبتلا بدست آورند. در درمان 14 بیمار از اکسترنال فیکساتور واگنر و در بقیه بیماران از اکسترنال فیکساتور آندرسن استفاده شده بود. 3بیمار قبل از عمل جراحی اصلی تحت عمل جراحی اصلاحی قرار گرفته بودند. 18 بیمار متعاقب عمل جراحی اصلی نیاز به عمل جراحی تکمیلی داشته اند. شایعترین عارضه جزئی متعاقب عمل طویل سازی اندام تحتانی درد خفیف بود که در 19 نفر از بیماران و شایعترین عارضه عمده Severe Equanus Deformity of Foot بود که در 12 بیمار بروز کرده بود.
با توجه به تعداد معلولانی که در اثر فلج اطفال و نیز جانبازانی که بدنبال تروما دچار نابرابری طول اندام تحتانی شده اند و نیز در دسترس بودن وسایل مورد نیاز برای اصلاح کوتاهی عضو، لازم است که توجه بیشتری به عمل جراحی طویل کردن اندام مبذول شود زیرا نه تنها باعث رفع مشکل ظاهری بیماران، بلکه باعث بهبود کارایی آنان نیز می گردد.

بروز ناشنوایی در سنین بحرانی زبان آموزی یا قبل از آن به قابلیتهای زبانی وگفتاری کودک بشدت آسیب می رساند و وی را در محدودیت و محرومیت حسی و نقص توانائی های ارتباطی قرار می دهد و سبب انزواطلبی، افسردگی وناهنجاری های متعدد اجتماعی روانی وعاطفی وی می گردد. لذا ضروری است تدابیری اتخاذ نمود که کودک ناشنوا به صورت نظامدار تجربه شنوایی بدست آورد وبا سهولت بیشتری صداها را تشخیص دهد و مابین اصواتی که در یافت می کند تمایز قائل شود واین امر توسط تربیت شنوایی فراهم می شود تا فرد بتواند حداکثر استفاده مفید را از باقیمانده شنوایی خود برای دریافت و ادراک شنیداری محرکات صوتی به عمل آورد. به همین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثرات شنوایی بر فرآیند گفتار و زبان کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان در سال 1378انجام گردید.
در این پژوهش تجربی جامعه مورد مطالعه شامل 52 کودک ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان بود که در دو گروه 26 نفری آزمون وشاهد قرار گرفتند و بر اساس بهره هوشی ومیزان کم شنوایی گروه بندی شدند. متغیرهایی که دراین تحقیق اثر آنها در هر دو گروه کنترل شد عبارت بودند از: وجود کم شنوایی در محدوده 56 تا 90 دسی بل، کم شنوایی قبل از یکسالگی، سن تقویمی زیر 7 سال، عدم وجود معلولیت دوم، شنوا بودن والدین ودیگر اعضای خانواده، استفاده از سمعک مناسب از زمان شروع طرح و بهره هوشی 90 تا 130. برنامه تربیت شنوایی به عنوان متغیر مستقل ومیزان ادراک شنیداری گفتار به عنوان متغیر وابسته تحقیق در نظر گرفته شد.گروه آزمون علاوه بر آشنایی با روش ارتباطی اشاره در طی جلسات تربیت شنوایی با روش ارتباط شفاهی نیز آشنا شدند،در حالیکه کودکان گروه شاهد برای برقراری ارتباط صرفا از روش ارتباط شفاهی استفاده میکردند.
یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که استفاده از برنامه تربیت شنوایی سبب رشد گفتار و زبان در کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان می شود و کودکانی که باقیمانده شنوایی بیشتری داشتند رشد گفتار و زبان در آنها نسبت به کودکانی که از باقیمانده شنوایی کمتری برخوردار بودند بیشتر است. همچنین بین جنس و سن این کودکان با رشد گفتار و زبان در آنها ارتباطی مشاهده نگردید.
نتایج نشان داد که بعد از دریافت برنامه تربیت شنوایی قابلیت دریافت، تمایز گذاری و شناسایی اصوات گفتاری وغیر گفتاری و مهارت لبخوانی کودکان ناشنوا با استفاده از روش شفاهی به میزان قابل توجهی پیشرفت می نماید و بیشتر از کودکان گروه شاهد بود.

با توجه به مخاطرات بهداشتی ناشی از تخلیه پسابهای خروجی از تصفیه خانه های فاضلاب به منابع آب و استفاده از آن برای مصارف کشاورزی، این مطالعه جهت ارزیابی کیفیت پساب خروجی از تصفیه خانه فاضلاب شهر سرکان از توابع استان همدان در تابستان 1378صورت گرفته است.
برای انجام این پژوهش مطابق دستورالعمل استاندارد سازمان حفا ظت محیط زیست ایران به روش نمونه برداری مرکب در تمام ساعات یک شبانه روز از پساب مزبور نمونه برداری و برخی ازمشخصات فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی آن باروش های استاندارد ا ندازه گیری شد.
بر اساس نتایج این تحقیق مقادیرBOD، COD، NO3، TSS، P بترتیب mg/l. 49،84، 237،57، 11ومقادیرکیست و تخم انگلهای موجود در پساب مورد مطالعه N/L 331 می باشد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان دادکه مقادیر بعضی از مشخصه ها شامل: TDS،کدورت، نیتریت و فلزات سنگین در حد قا بل قبول استانداردهای ملی وجهانی است ولی مقادیر سایر مشخصه ها شامل:، BOD، COD،NO3 TSS،،P،شاخص کلیفرمها،تخم آسکاریس، تریکوسفال، کیست ژیاردیا و آمیب کلی بیش از حد معیارهای مزبور می باشد.

سندرم POEMS یک نوع دیسکرازی پلاسموسیتی است که شامل مجموعه ای از پلی نوروپاتی، ارگانومگالی، اندوکرینوپاتی، منوکلونال گاماپاتی و گرفتاری پوستی می باشد. در این مطالعه یک مورد بیمار مبتلا به این سندرم را با تظاهرات نادر هیپرتانسیون پولمونر و ضایعات جلدی شبه اسکلرودرمی که در بخش داخلی بیمارستان مسیح دانشوری تهران بستری بوده گزارش نموده و در ضمن مروری بر این سندرم ارائه می گردد.

بوتولیسم به علت نورو تو کسین تولید شده توسط کلستریدیوم بوتولینوم، باکتری اسپور دار بی هوازی ایجاد می شود. بوتولیسم چهار حالت بالینی دارد: 1)بو تولیسم غذایی 2) بو تولیسم زخم 3) بو تولیسم اطفال 4) بوتولیسم نا مشخص که شایعترین حالت آن بوتولیسم غذائی است. بوتولیسم غذائی در انسان معمولا به علت توکسینهای نوع A وB وE ایجاد می شود که بیماری نادر ولی جدی و خطرناک است. بوتولیسم با علائم فلج شل نزولی سیمتریک بدنبال درگیری اعصاب حرکتی و اتونوم مشخص می شود. افتادگی پلک، تاری دید، دو بینی، دیسفاژی، دیزآرتری جزء علائم اولیه شایع هستند. بوتولیسم غذائی بر اساس علائم بالینی و تعیین توکسین ارگانیسم در مدفوع یا سرم بیمار یا جدا کردن کلستریدیوم بوتولینوم از کشت مدفوع مشخص می شود. در این مطالعه بر روی چهار بیمار با بوتولیسم غذائی بحث می شود. شایعترین تظاهرات بیماران ضعف اندامها، افتادگی پلک ها، تاری دید، دوبینی و اختلال در بلع بوده است. بیماران تب و اختلال حسی نداشتند. آزمایش مدفوع از نظر توکسین کلستریدیوم بوتولینوم در سه بیمار مثبت گزارش شد. تمام بیماران تحت در مان با آنتی توکسین اسبی تری والانت (ABE) قرار گرفتند. یکماه و نیم بعد از ترخیص تمام بیماران کاملا بهبود یافتند.
در هر فلج شل حاد نزولی سیمتریک بایستی به فکر بوتولیسم باشیم.